Dexter Ο Αίμο:

"Βασισμένο στα Μυθιστορήματα του Jeff Lindsay,Darkly Dreaming Dexter και Dearly Devoted Dexter αυτό το crime thriller ασχολείται με τον Dexter Morgan. Ο Dexter είναι ένας εγκληματολόγος, ειδικός στην διασπορά αίματος, της αστυνομίας του Μαιάμι . Επίσης είναι ο Κύριος υποστηριχτής της αδερφής του. Έχει μια σταθερή σχέση με μια γυναίκα που έχει δύο παιδιά , τα οποία και τον λατρεύουν. Επίσης έχει πολύ δραστήρια "Νυχτερινή ζωή".Βασιζόμενος σε έναν κωδικό τον οποίο του ενστάλαξε ο θετός του πατέρας, Harry, Κυνηγά ανθρώπους που διέφυγαν της δικαιοσύνης και βεβαιώνεται ότι δεν θα διαφύγουν με ένα έγκλημα ξανά."

- www.tv.com

Αυτή είναι σε γενικές γραμμές η πλοκή του Dexter. Μόλις τελείωσε και το Season 2 , και γενικά μου άφησε μια πολύ καλή αίσθηση η σειρά αυτή . Κάθε season έχει μια γενική πλοκή , η οποία αναλύεται , και εμπλουτίζεται με υποπλοκές , σε κάθε επεισόδιο . Θα σας αρέσει γιατί πραγματικά έχουμε να κάνουμε με έναν αντιήρωα. Ο Dexter είναι ένας βαθύτατα διαταραγμένος άνθρωπος , ο οποίος προσποιείται ότι είναι φυσιολογικός. Έχει μια τεράστια λαχτάρα για το αίμα που ρέει ζεστό από την τεμαχισμένη σάρκα (για αυτό τον έβγαλα και αίμο :-) ), είναι γενικά αδιάφορος για το σεξ ( τουλάχιστον στο πρώτο season) , δεν είναι κουλ και τυπάς και γενικά κάπως , όπως αρέσει στους Αμερικάνους παραγωγούς να παρουσιάζουν τους λίγο ποίο underground χαρακτήρες,και δεν έχει αισθήματα. Είναι ίσως από τους καλύτερους χαρακτήρες που φτιάχτηκαν για σειρά ( στο δεύτερο season χαλάει λίγο, γιατί πάνε να τον κάνουν λίγο ποίο mainsteram). Η σειρά αυτή αξίζει να την δείτε , γιατί έχει πολύ καλό σενάριο , φοβερούς και πρωτότυπους χαρακτήρες, και σκηνοθετική αρτιότητα. Ειδικά ο πρώτος κύκλος

Προτείνετε ανεπιφύλακτα

Και Μερικές Φωτογραφίες Της Ευγενίας Θεωνά

Αναψολάμπιο Νο 2 : " Ψυχραιμία"

" Ένα 24άωρο από τη ζωή μερικών νέων ανθρώπων που προσπαθούν να να ξεφύγουν από τα προβλήματά τους. Οι ιστορίες τους συχνά διασταυρώνονται ενώ μέσα από κωμικοτραγικές καταστάσεις προσπαθούν να βρουν μια ισορροπία. Όταν ξημερώσει τίποτα δεν θα είναι πια ίδιο."

Έτσι περιγράφει την υπόθεση της νέας ταινίας του Νίκου Περάκη το σαιτ http://www.cine.gr/ . Και δείτε και το επόμενο :

" Μελαγχολική στην καρδιά αλλά με έναν κρυμμένο άσσο αισιοδοξίας στο μανίκι της, η «Ψυχραιμία» δεν είναι μόνο μια έκφραση απαξίωσης του Περάκη απέναντι στις ασυδοσίες της γενιάς του αλλά και μια δήλωση εμπιστοσύνης στους νεαρούς απογόνους της. Εκείνους που παρά τις προδιαγραφές ζωής που τους έχουν επιβληθεί από πριν, θα βρουν τελικά τον δρόμο τους. Ο σκηνοθέτης πιστεύει στις ίδιες αξίες που ενστερνίζονται κι εκείνοι. Στη σημασία της παρέας, της ομάδας, της αλληλοκατανόησης που μπορεί να συνδέει τους πιο διαφορετικούς ανθρώπους. Σε αυτές τις αξίες αφιερώνει, εν τέλει, την ταινία του. Προικίζοντας τις στην πορεία με αυτό που ανέκαθεν θεωρούσα ότι αποτελεί την πεμπτουσία του κινηματογράφου που υπηρετεί: μερικούς από τους πιο ζωντανούς διάλογους του εγχώριου σινεμά." - http://www.cinemag.gr/movies.asp?catid=10177&subid=2&pubid=623197

Ρε παιδιά την ταινία την είδα. Αλλά αυτά που περιγράφουν οι κριτικές , δεν τα είδα πουθενά . Αντίθετα είδα μια πολύ βαρετή ταινία , με πολύ χαλαρούς ρυθμούς και μέτριες ερμηνείες Η ιστορία ήταν πολύ απλοϊκή , τίποτα το ιδιαίτερο και τελείως ανάξιο λόγου. Οι χαρακτήρες αρκετά επίπεδη , με αποκορύφωμα τον χαρακτήρα της Λούλας (της Hard rock Divas όπως την περιγράφει το επίσημο σαιτ ) που είναι μια καρικατούρα , του όπως φαντασιώνονται τις άγριες και ατίθασες εικοσάρες , οι πενηντάρηδες. Και σε αυτό δεν φταίει η ηθοποιός(Βάσω Καβαλιεράτου) , η οποία το πάλεψε αξιοπρεπώς, αλλά το υλικό που της δώσανε δεν ήταν δυνατό. Ακόμα και ο Κιμούλης μου φάνηκε πολύ χάλια , και γενικά ο ρόλος δεν του ταίριαζε. Όλοι οι υπόλοιποι ηθοποιοί ,εκτός κάποιων εξαιρέσεων στις οποίες θα αναφερθώ αργότερα, πλέανε στην θάλασσα της αδιαφορίας. Έχω την εντύπωση ότι είπανε ας βάλουμε μέσα να περιφέρονται μερικοί ωραίοι και μερικές ωραίες (άσχημοι και μη κουλ δεν υπάρχουν γενικώς στην ταινία) , άντε να δείξουμε κανένα κώλο , άντε λίγο κανένα κούνημα ,άντε τα βυζάκια της μίας , να βγάλουμε και κανένα πουκάμισο από κανένα παλικάρι , να περάσει και κανένα Celebrity και έτοιμη. Κατά την γνώμη μου υπήρχαν δύο πολύ μεγάλες εξαιρέσεις , μέσα σε αυτήν την τελείως ανούσια ταινία. Πρώτη εξαίρεση ήταν ο Χρανιώτης Γιώργος στον ρόλο του Μπίλλυ Ανδρουλάκο , ο οποίος απέδωσε τον ρόλο με φοβερή φυσικότητα , και πραγματικά έβγαλε έναν χαρακτήρα μέσα από αυτόν. Και Δεύτερή εξαίρεση - αποκάλυψη ήταν η Ευγενία Θεωνά. Απέδωσε τέλεια τον ρόλο της χαζούλας πλην σέξυ βοηθού, και επιπλέον κατάφερε να είναι τόσο καυτή πάνω στην οθόνη , ώστε όλες οι άλλες οι κοπέλες που παίξανε στην ταινία , να μοιάζουν δίπλα της σαν καταψυγμένες αγκινάρες Ίσως και ο μόνος λόγος που δεν τσατίστικα και τόσο πολύ για τα 100 λεπτά που έχασα απο την ζωή μου.

Συμπέρασμα: Ακόμα μια αδιάφορη Ελληνική Ταινία, που δεν θα την πρότεινα για να την δείτε στο Κινηματογράφο!!! ( Εκτός αν θέλετε να δείτε σε μεγάλη οθόνη τα απίστευτα λικνίσματα της Ευγενίας Θεωνά)

Αναψολάμπιο Νο 1 : Η Κατσαρίδα

Προφανώς δεν ομιλώ για το κατά τα άλλα αηδιαστικότατο ζωύφιο, αλλά για την ομώνυμη θεατρική παράσταση. Την είδα στην Θεσσαλονίκη πριν από ένα μήνα περίπου , παρέα με άλλους τρεις φίλους. Ομολογώ δεν είμαι και πολύ φαν του θεάτρου, με την έννοια πως όχι ότι δεν μου αρέσει, αλλά δεν σκοτώνομαι κιόλας για μια παράσταση. Αλλά το έργο είναι αηδία!!!! Τζάμπα έχασα δύο ώρες από την ζωή μου και 19 € από την τσέπη μου. Ας τα πάρω από τη αρχή. Όπως είπα δεν τρελαίνομαι για θέατρο, αλλά να οι φίλοι μου μου είπανε ότι να είναι αυτή η πρωτοποριακή και διαφορετική παράσταση, να ο πρωταγωνιστής είναι μια κατσαρίδα( ήμουν περίεργος να δω πως θα το χειριζόντουσαν) ,να και ο Λαζόπουλος το προέβαλε με διθύραμβους ( Εντάξει ο άνθρωπος προώθησε τα "φιλαράκια " του) , ψήθηκα και εγώ και είπα ας παω. Πήγα εκεί και βρήκα ένα θέατρο γεμάτο 400-500 άτομα Καρφίτσα δεν έπεφτε. Και όχι μόνο αυτό , φέρνανε και πτυσσόμενα καρεκλάκια για να βάλουν και άλλους. Τα Ράντζα και στα θέατρα. Σχετικά με την παράσταση: το μόνο ενδιαφέρον είναι το concept. Δηλαδή μια κατσαριδούλα με διαφορετικές ανησυχίες από τις άλλες κατσαρίδες της αποικίας , που θέλει σε κάποια φάση να πάει και στο φεγγάρι, διώχνετε από την αποικία της και μετά από κάποιες περιπέτειες , καταφέρνει τον στόχο της. Αν εξαιρέσεις το ότι ο πρωταγωνιστής είναι κατσαρίδα και το αφαιρέσεις από το μυαλό σου, ο μύθος της παράστασης είναι τελείως κοινότυπος βαρετός και προβλέψιμος. Ακόμα και αυτό το concept πρωταγωνιστής κατσαρίδα δεν είναι και πρωτότυπος, αφού ακόμα και το Pc game Bad Mojo είχες πρωταγωνιστή μια κατσαρίδα. Αλλά αυτό Hype της εναλλακτικής και διαφορετικής παράστασης πως κατάφερε και το πήρε, ένας θεός ξέρει. Στην ουσία μια κοινοτυπική μπούρδα ήταν. Το κωμικό στοιχείο , βασίζονταν αρκετά στο slapstick , αλλά οι ηθοποιοί δεν είχαν την ικανότητα να το υποστηρίξουν Αυτό φαινόταν και μέσα στην αίθουσα, όπου μόνο το 50 % μειδιούσε ενίοτε . Και αυτό ήταν συνήθως έφηβοι . Λίγες εμπειρίες έχουν τα παιδιά , εύκολα εντυπωσιάζονται. Πάντως ήταν κακό για τους ηθοποιούς , γιατί υπερπροβλήθηκε η παράσταση χωρίς να το αξίζει ούτε στο ελάχιστο, και ίσως να τους έκαψε λίγο αυτό . Τέλος πάντων για ακόμα μια φορά το φαινόμενο όπου κάτι πλασάρεται στο κοινό ως διαφορετικό και εναλλακτικό και κουλτουρέ, και το κοινό το αναμασάει αβίαστα και το "θεοποιεί" και δεν το κρίνει. Και έτσι συνεχίζεται ο κύκλος της φαυλότητας, γιατί κάποιοι θέλουν να το παίξουν "μορφωμένοι" και δεν ξέρω τι , και επειδή δεν έχουν ιδέα για οτιδήποτε αναπαράγουν , αυτό που θέλει το σύστημα να πλασάρει σαν "πολιτισμό". Μήπως είμαστε μια κοινωνία ψευτοκουλτουριάρηδων. Παράγεται άραγε άλλο διανόηση σε αυτό τον τόπο. Τι Σκατά γίνετε. Μήπως τελικά εγώ είμαι προβληματικός; Πάντως στο θέατρο μια φορά δεν είμαι ειδικός , και αυτή καθαρά είναι η γνώμη μου : η παράσταση είναι το απόσταγμα του "Δήθεν" στα πολιτιστικά της χώρας μας. Τώρα που έγραφα αυτά άκουγα Adagio in G minor του Tomaso Albinoni ένα καταπληκτικό κομμάτι κλασσικής μουσικής που αξίζει να το ακούσετε

Ξανά στα Blog μετά από τόσο καιρό.

Τι με έπιασε και μετά από τόσο καιρό ξαναγράφω σε αυτό το Blog, πραγματικά δεν ξέρω Στην αρχή το ξεκίνησα για να περιγράφω κάποιες σειρές , που κατά κύριο λόγο παίζονται στην Αμερική, και μέσω των P2P δικτύων κατέληξαν και στον υπολογιστή μου. Έτσι θέλησα και εγώ να προσφέρω και εγώ κάποια επιλογή ενδιαφερόντων κατά την γνώμη μου σειρών, στους περιπλανώμενους Έλληνες του δικτύου , που ψάχνουν για μια αξιοπρεπή τηλοψία Και κυκλοφορούν πολλές σαβούρες. Και λογικό είναι ο μέσος νοήμον Έλληνας να ψάχνεται, γιατί αυτό το πράγμα που γίνεται στην ελληνική τηλεόραση είναι ανυπόφορο. Και για να εξηγούμαι , δεν εννοώ και ούτε κατακρίνω για την τηλεοπτική μας μιζέρια ούτε τα πρωινάδικα , ούτε τις κουτσουμπολίστικες εκπομπές , ούτε τα ριάλιτι τύπου σόου. Το επίπεδο τους είναι το αναμενόμενο, και παντού σε όλες τις χώρες πάνω κάτω έτσι είναι. Μη σας πω κάποιες φορές επιτελούν και το σκοπό τους άψογα: να περνάς την ώρα σου χωρίς σκοτούρες και ανώδυνα. Για της άλλες εκπομπές εννοώ, για της κωμικές , δραματικές , και δεν ξέρω άλλο τι σειρές που παράγονται εν Ελλάδι. Πραγματικά μιλάμε για αθλιότητα. Αν εξαιρέσουμε το πάρα πέντε , όλες οι υπόλοιπες λυμαίνονται από κακό σενάριο , ανύπαρκτη ηθοποιία , και βαρεμάρα του κερατά Τι να πεις, από που να ξεκινήσεις και να ξιφουλκήσεις εναντίον Για τις στερεότυπες κλαψομουνιακές βλακείες που γράφουν, για τους ηθοποιούς που το κάστινγκ τους γίνετε στα κρεβάτια και με τις τελείως επίπεδες ερμηνείες τους, επιπέδου δημοτικού; Αυτά τα βλέπετε όλοι. Για να συνεχίσω με το θέμα μου , για το Μπλογκ, έγραψα μερικά αρθράκια, αλλά να σας πω την αλήθεια , βαρέθηκα. Πολύ πειθαρχημένο για τον ελεύθερο χρόνο μου. Είναι που είναι πιεστική και η δουλεία μου. Αλλά τώρα τελευταία δύο " πολιτιστικά προϊόντα" μου "άναψαν τα λαμπάκια" και θέλησα να γράψω. Αλλά αυτήν την φορά είπα Φρή σταιλ. Μπορεί και αυτά που να γράψω να μην κολλάνε με το θέμα του ιστολογίου , έτσι όπως αρχικά το σκέφτηκα, αλλά What da Fak!!! I'm back