Αναψολάμπιο Νο 1 : Η Κατσαρίδα

Προφανώς δεν ομιλώ για το κατά τα άλλα αηδιαστικότατο ζωύφιο, αλλά για την ομώνυμη θεατρική παράσταση. Την είδα στην Θεσσαλονίκη πριν από ένα μήνα περίπου , παρέα με άλλους τρεις φίλους. Ομολογώ δεν είμαι και πολύ φαν του θεάτρου, με την έννοια πως όχι ότι δεν μου αρέσει, αλλά δεν σκοτώνομαι κιόλας για μια παράσταση. Αλλά το έργο είναι αηδία!!!! Τζάμπα έχασα δύο ώρες από την ζωή μου και 19 € από την τσέπη μου. Ας τα πάρω από τη αρχή. Όπως είπα δεν τρελαίνομαι για θέατρο, αλλά να οι φίλοι μου μου είπανε ότι να είναι αυτή η πρωτοποριακή και διαφορετική παράσταση, να ο πρωταγωνιστής είναι μια κατσαρίδα( ήμουν περίεργος να δω πως θα το χειριζόντουσαν) ,να και ο Λαζόπουλος το προέβαλε με διθύραμβους ( Εντάξει ο άνθρωπος προώθησε τα "φιλαράκια " του) , ψήθηκα και εγώ και είπα ας παω. Πήγα εκεί και βρήκα ένα θέατρο γεμάτο 400-500 άτομα Καρφίτσα δεν έπεφτε. Και όχι μόνο αυτό , φέρνανε και πτυσσόμενα καρεκλάκια για να βάλουν και άλλους. Τα Ράντζα και στα θέατρα. Σχετικά με την παράσταση: το μόνο ενδιαφέρον είναι το concept. Δηλαδή μια κατσαριδούλα με διαφορετικές ανησυχίες από τις άλλες κατσαρίδες της αποικίας , που θέλει σε κάποια φάση να πάει και στο φεγγάρι, διώχνετε από την αποικία της και μετά από κάποιες περιπέτειες , καταφέρνει τον στόχο της. Αν εξαιρέσεις το ότι ο πρωταγωνιστής είναι κατσαρίδα και το αφαιρέσεις από το μυαλό σου, ο μύθος της παράστασης είναι τελείως κοινότυπος βαρετός και προβλέψιμος. Ακόμα και αυτό το concept πρωταγωνιστής κατσαρίδα δεν είναι και πρωτότυπος, αφού ακόμα και το Pc game Bad Mojo είχες πρωταγωνιστή μια κατσαρίδα. Αλλά αυτό Hype της εναλλακτικής και διαφορετικής παράστασης πως κατάφερε και το πήρε, ένας θεός ξέρει. Στην ουσία μια κοινοτυπική μπούρδα ήταν. Το κωμικό στοιχείο , βασίζονταν αρκετά στο slapstick , αλλά οι ηθοποιοί δεν είχαν την ικανότητα να το υποστηρίξουν Αυτό φαινόταν και μέσα στην αίθουσα, όπου μόνο το 50 % μειδιούσε ενίοτε . Και αυτό ήταν συνήθως έφηβοι . Λίγες εμπειρίες έχουν τα παιδιά , εύκολα εντυπωσιάζονται. Πάντως ήταν κακό για τους ηθοποιούς , γιατί υπερπροβλήθηκε η παράσταση χωρίς να το αξίζει ούτε στο ελάχιστο, και ίσως να τους έκαψε λίγο αυτό . Τέλος πάντων για ακόμα μια φορά το φαινόμενο όπου κάτι πλασάρεται στο κοινό ως διαφορετικό και εναλλακτικό και κουλτουρέ, και το κοινό το αναμασάει αβίαστα και το "θεοποιεί" και δεν το κρίνει. Και έτσι συνεχίζεται ο κύκλος της φαυλότητας, γιατί κάποιοι θέλουν να το παίξουν "μορφωμένοι" και δεν ξέρω τι , και επειδή δεν έχουν ιδέα για οτιδήποτε αναπαράγουν , αυτό που θέλει το σύστημα να πλασάρει σαν "πολιτισμό". Μήπως είμαστε μια κοινωνία ψευτοκουλτουριάρηδων. Παράγεται άραγε άλλο διανόηση σε αυτό τον τόπο. Τι Σκατά γίνετε. Μήπως τελικά εγώ είμαι προβληματικός; Πάντως στο θέατρο μια φορά δεν είμαι ειδικός , και αυτή καθαρά είναι η γνώμη μου : η παράσταση είναι το απόσταγμα του "Δήθεν" στα πολιτιστικά της χώρας μας. Τώρα που έγραφα αυτά άκουγα Adagio in G minor του Tomaso Albinoni ένα καταπληκτικό κομμάτι κλασσικής μουσικής που αξίζει να το ακούσετε